Błonnik dla dzieci

Co to jest Błonnik dla dzieci ?

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii został opracowany specjalnie dla dzieci, które ukończyły 1 rok życia i starszych.

Stosowanie Błonnika dla dzieci zalecane jest w przypadkach zaparć i zaparć nawykowych. Wskazany jest także w trakcie przyjmowania antybiotyków (patrz: Sposób podawania).

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii zawiera trzy ważne elementy:

  • błonnik Dla przyspieszenia pasażu jelitowego zastosowano mieszankę rozpuszczalnego błonnika owsianego. Mieszanka ta jest naturalnie lepka, ale w połączeniu z wodą nie zwiększa znacznie swojej objętości co w istotny sposób ułatwia jej podawanie. Jest bardzo łagodna, nie drażni jelit, nie powoduje wzdęć i zawiera najwartościowszy składnik owsa: beta-glukan.
  • żywe kultury bakterii Produkt zawiera 7 różnych szczepów żywych kultur bakterii w tym z grupy bakterii probiotycznych Lactobacillus i Bifidobacterium.
  • inulinę (prebiotyk) Występuje w znacznych ilościach w wielu warzywach; zwykle pozyskiwana jest z korzenia cykorii. Stanowi pożywkę dla przyjaznych szczepów bifidobakterii. Jest także źródłem naturalnego błonnika.

 

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii nie zawiera fitatów utrudniających wchłanianie wapnia. Wyprodukowany jest ze składników niemodyfikowanych genetycznie.

  • Zawiera śladowe ilości produktów sojowych i mlecznych.
  • Nadaje się dla osób nietolerujących laktozy.
  • Produkt dehydratowany w postaci sypkiej.
  • Produkt nie zastępuje urozmaiconego odżywiania.
  • Przechowywać poza zasięgiem dzieci.
  • Przechowywać w suchym miejscu. Po otwarciu zawsze szczelnie zamykać opakowanie.
  • Waga 100 g.
  • Dopuszczalna różnica wagi 5 %.

Skład

beta glukan z owsa, inulina (prebiotyk), guma arabska, guma ksantanowa, guma guarowa, żywe kultury bakterii: Bifidokacterium breve, Bifidobacterium infantis, Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus delbrueckii subsp. bulgaricus, Lactobacillus casei, Lactobacillus rhamnosus, Streptococcus thermophilus

Zawartość aktywnych składników w dawce (g):

5g
Beta glukan z owsa (6,6%) 0,32
inulina (28,0%) 1,40
żywe kultury bakterii (0,2%) 0,01

Wartość odżywcza, zawartość żywych kultur bakterii:

5g 100g
Wartość energetyczna (kJ/kcal) 45/11 904/222
Błonnik (g) 3,6 72,0
Białka (g) 0,35 7,0
Sacharydy (g) 0,45 9,0
Tłuszcze (g) 0,075 1,5
w tym nasycone(g) 0,01 0,2
Sód (g) 0,02 0,04
Żywe kultury bakterii
(ubytek w ciągu miesiąca1-2%)
150 milionów 3 miliardy

 

Sposób podawania

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii można podawać o każdej porze dnia. Wskazane jest podawanie około 20 minut przed posiłkiem. Przed podaniem należy się upewnić, czy proszek jest dobrze wymieszany. Podczas kuracji antybiotykowej podawać na 1 godzinę przed lub 3 godziny po przyjęciu antybiotyku. Do opakowania dołączono miarkę. 1 miarka = 5g

Dawkowanie:

  • Dzieci od ukończonego 12 miesiąca życia 5g (1 miarka) 1-2 x dziennie. 1 miarkę rozpuścić w 100 ml płynu i podać dziecku

WAŻNE: w celu uzupełnienia płynów dzieciom od 12 miesiąca życia po przyjęciu zaleconej jednorazowej dawki należy podać dodatkowo 100 ml wody lub soku owocowego. Uzupełnienie płynów jest istotną częścią dawkowania.

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii można również podawać w mleku, zupach warzywnych, jogurcie, kaszkach w objętości nie mniejszej niż zalecana. Temperatura płynów nie powinna przekraczać 37°C.

Błonnik dla dzieci + żywe kultury bakterii w zaleconym dawkowaniu można podawać codziennie. W przypadku przewlekłych zaparć zaleca się systematyczne podawanie nie krótsze niż 4-6 tygodni.

Nie należy przekraczać zalecanej dawki dziennej.

Zaparcia nawykowe-terapia książką cz.3

Bar­dzo pomocną w oswojeniu problematycznej kupki jest książka wy­daw­nic­twa Dwie Sio­stry “Kupa” au­tor­stwa Ni­coli Davies „Kupa. Przyrodnicza wycieczka na stronę”.ksiazkakupaKsiążka przeznaczona jest dla dzieci starszych 5-7 letnich. Po­dob­nie jak w książce “O ma­łym kre­cie…” kup­kowe kwe­stie oma­wiane są nie do­ty­ka­jąc dziecka bez­po­śred­nio. I jak na­pi­sał Adam Waj­rak (nasz ulu­biony Pan od zwie­rza­ków wsze­la­kich): “może­cie ku­po­wać swoim dzie­ciom różne ko­lo­rowe atlasy i przy­rod­ni­cze en­cy­klo­pe­die, a i tak za­pew­niam was, że nie do­wie­dzą się z nich tyle na te­mat zwie­rząt, co z tego uro­czego dziełka.

Czytaj dalej

Zaparcia nawykowe – terapia książką cz.2

Mamo, Tato,

niektóre dzieci kupki zwyczajnie się boją lub też brzydzą. To dla nich coś wstrętnego, obrzydliwego, okropnego, a czasami nawet strasznego. Dlatego musimy pomóc MaluszkowiO-Malym-Krecie-Ktory-Chcial-Wiedziec-Kto-Mu-Narobil-Na-Glowe_Werner-Holzwarth kupę odczarować, „oswoić”.
Książka „O Małym Krecie, który chciał wiedzieć, kto mu narobił na głowę” w naturalny i niezwykle zabawny sposób oswaja Maluszka nie tylko z samym „faktem” robienia kupki, ale także z tym, że kupki są bardzo różne, a i dźwięki, które kupki wydają  mogą być zaskakujące i śmieszne. Najważniejsze jednak, że książka opowiadając o przeróżnych zwierzęcych kupkach traktuje te kupki zupełnie naturalnie i swobodnie. Przewijające się przez cała książeczkę kupy nie są problemem, a kolejnym śladem w detektywistycznym dochodzeniu kreta. Także fakt, że bohaterami książki są właśnie zwierzątka pozwala dziecku poczuć się bezpieczniej w tym nagromadzeniu kupek, których dziecko obawia się lub brzydzi.
Czytaj dalej

Zaparcia nawykowe – terapia książką cz.1

Czy rzeczywiście można napisać całą książkę o kupie, jej zapachach, puszczaniu bąków iMala-ksiazka-o-kupie jednocześnie zilustrować jej różne kształty i rozmiary? Taaak! – krzykną dzieci, które się o to zapyta. Ich stosunek do spraw związanych z ciałem graniczy z fascynacją, a przy tym pozbawiony jest wszelkiego wstydu. Jakże często dzieci z dumą pokazują swoje pełne nocniczki. Bardzo niewielu dorosłych potrafi mówić, a co dopiero pisać o kupie lub ją rysować. Pernilla Stalfelt zrobiła to pierwsza i to z wielkim sukcesem. Mała książka o kupie zyskała w Szwecji wysoką pozycję wśród literatury dziecięcej i stała się dziecięcym bestsellerem. Być może dzięki temu, że napisana jest prostym, zrozumiałym dla dziecka językiem, a co najważniejsze – bardzo dowcipnie. Treść dopełniają doskonałe, kolorowe obrazki. Autorka bez zażenowania pisze o zatwardzeniu, biegunkach, wizytach w toalecie, o tym, że np. kwiatki i truskawki potrzebują kupy, aby mogły rosnąć, itd. A także o tym, że nawet największe gwiazdy filmowe, modelki z pierwszych stron gazet, piłkarze i królowie, podobnie jak zwykli ludzie – też robią kupę. Książka jest niezwykle pomocna w „odczarowaniu” kupki w przypadku dzieci 3-6 letnich.

Tytuł oryginału: Bajsboken
Tekst: Stalfeld Pernilla
Przekład: Iwona Jędrzejewska
Seria: Bez tabu
Data wydania: Marzec 2011
Ilość stron: 32
Format: 170 mm x 240 mm
ISBN 978-83-7554-069-7
Premiera: maj 2008

Zapraszamy do sklepu dystrybutora (link)

 

Zaparcia nawykowe u dzieci

Zaparcia nawykowe u dzieci to zaparcia powstałe na skutek powtarzanego, świadomego powstrzymywania się od oddawania stolca (defekacji). Jest to jeden z najczęstszych mechanizmów powstawania przewlekłych zaparć u dzieci.

Objawy i przebieg

Objawy zaparć nawykowych (nazywanych niekiedy “czynnościową retencją kału”) mogą dotyczyć dzieci w praktycznie każdym wieku – od niemowlaka do nastolatka. Podłożem zaburzeń jest powtarzające się unikanie defekacji pomimo nagromadzenia mas kałowych w bańce odbytnicy. Przyczyną jest albo strach przed bólem związanym z przechodzeniem mas kałowych przez kanał odbytu (typowe dla mniejszych dzieci), albo świadome przetrzymywanie stolca w celu wypróżnienia się dopiero w domu. Istnieją dwa typowe momenty w życiu dziecka, stwarzające zagrożenie powstania zaparć nawykowych:

  • rozpoczęcie nauki świadomego oddawania stolca na nocnik lub do ubikacji i rezygnacja z używania pieluszek jednorazowych
  • rozpoczęcie zajęć w przedszkolu lub w szkole

W przypadku dzieci młodszych zaparcia pojawiają się także w wyniku zmiany diety (zmiana mleka, wprowadzenie nowych pokarmów, utrzymywanie monotonnej diety, niechęć dziecka do surowych owoców i warzyw). Zaparcia pojawiają się także po terapii niektórymi lekami (np. zubożającymi florę bakteryjną przewodu pokarmowego antybiotykami, po preparatach z żelazem).

Jelito grube i odbytnica potrafią szybko i skutecznie zaadaptować się do zwiększonej ilości zalegającego stolca poprzez rozluźnienie napięcia mięśniówki jelit i zmniejszenie czucia wypełnienia odbytnicy. Ten mechanizm jest bardzo przydatny w przypadkach incydentalnej potrzeby powstrzymania defekacji, ale gdy dziecko regularnie przetrzymuje stolec, doprowadza to do utrwalonego rozdęcia odbytnicy, połączonego ze zmniejszeniem czucia wypełnienia jelita. Ponadto zbyt długo zalegający stolec dodatkowo zagęszcza się (jelito grube bardzo skutecznie wchłania wodę ze stolca), co powoduje ból przy próbie defekacji zbitego stolca, będący dodatkowym czynnikiem zniechęcającym dziecko do regularnego korzystania z ubikacji. W skrajnych przypadkach dochodzi do ogromnego rozdęcia i znieczulenia odbytnicy z zaleganiem mas kałowych, które drażnią ściany jelita powodując powstanie płynnego wysięku wyciekającego z odbytu w sposób niekontrolowany (codzienne brudzenie bielizny). W tej fazie choroby dziecko często nie potrafi już samodzielnie opróżnić odbytnicy i jest uzależnione od wlewek doodbytniczych lub innych środków przeczyszczających.

Co robić?

W zaparciach nawykowych podstawą leczenia domowego jest zastosowanie środków zmiękczających stolec, tak aby jak najbardziej zmniejszyć ryzyko bólu lub dyskomfortu przy defekacji. U małych dzieci, uczących się oddawania stolca, konieczne jest stworzenie atmosfery życzliwości i aprobaty dla dziecka, tak aby czuło zachętę do regularnego oddawania stolca. W takiej atmosferze należy podejmować codzienne próby wysadzania dziecka na nocnik lub ubikację. Oprócz leków rozmiękczających stolec zalecane jest udzielanie pochwał lub nagród w zamian za skuteczną, regularną defekację, tak aby zastąpić sprzężenie zwrotne ujemne (ból powodujący powstrzymywanie się od defekacji) sprzężeniem dodatnim (łatwo wydalający się luźny stolec + nagroda i dobra atmosfera w domu). Zdecydowanie należy unikać stymulowania defekacji manewrami typu wkładanie do odbytu palca lub termometru (uzależnia od tego typu stymulacji odbytu). Powtarzanie takich zabiegów powoduje duży uraz psychiczny i wytwarza nieprawidłowy wzorzec defekacji. U dzieci starszych wskazane jest porozumienie się z nauczycielami w przedszkolu lub w szkole, tak aby zmniejszyć niechęć dziecka do korzystania z toalety poza domem. Niekiedy obiekcje dziecka są uzasadnione, ale dają się łatwo poprawić (np. brak papieru toaletowego lub niedomykające się drzwi w toalecie w szkole itp.). Przydatne jest zwiększenie aktywności fizycznej. W aspekcie długoterminowym ważne jest przyzwyczajenie dziecka do zdrowej diety z dużą ilością warzyw i owoców oraz odpowiednią ilością płynów (dieta wysokobłonnikowa).

Kiedy należy skonsultować się z lekarzem?

Porady pediatry lub lekarza rodzinnego wymagają wszystkie dzieci z dłużej trwającymi zaparciami nie ulegającymi poprawie pomimo leczenia dietetycznego i podawania dostępnych bez recepty środków rozmiękczających stolec. Szczególnie alarmujące są zaparcia w fazie uzależnienia od przewlekłego stosowania środków przeczyszczających, lub zaparcia połączone z okresowym brudzeniem bielizny (popuszczaniem stolca). W wielu przypadkach podłożem zaparć są zaburzenia emocjonalne lub dysfunkcja rodziny (konflikty w rodzinie, rozwód rodziców, rodziny przeżywające poważne problemy prawno-finansowe). W takich przypadkach konieczna jest stała opieka psychologa lub psychiatry dziecięcego. W przypadku zaawansowanych zaparć nawykowych najlepszą metodą postępowania jest hospitalizacja w celu jednorazowego, radykalnego oczyszczenia jelita grubego z zalegających mas kałowych oraz wdrożenie postępowania dietetyczno-farmakologicznego zapewniającego rozluźnienie konsystencji stolców. Taki sposób leczenia daje największą szansę szybkiego odzyskania prawidłowego czucia i kurczliwości końcowego odcinka jelita grubego, aczkolwiek należy podkreślić, że w większości przypadków intensywne leczenie utrzymujące nieco luźniejszą konsystencję stolców jest konieczne przez okres nawet 3-6 miesięcy.

Generalną zasadą jest prosta i logiczna reguła, że im dłużej trwało zaleganie zapartych mas kało­wych w odbytnicy tym dłużej trwa odzyskiwanie przez jelito prawidłowej funkcji.

Żródło: http://www.forumpediatryczne.pl